მწერალი, ალეკო შუღლაძე:
მე მათ გლდანში გადავწყდი დღეს, მეტროსთან. ორნი იყვნენ, მარშრუტკაში ამოვიდნენ და ჩემ წინ დასხდნენ. მეორე ტიპს თვალი კარგად ვერ მოვკარი, პირველს კი მგონი ყველა კბილი აკლდა და ამის გამო ლოყები ისე ჩასცვენოდა, რომ ერთმანეთს შიგნიდან მიჰკვროდა. წესით ვერ უნდა ელაპარაკა, მაგრამ ჩლიფინებდა მაინც რაღაცას.
– რაო, რა თქვეს? – იკითხა მეორემ ისეთი ხმით, რომ უეჭველი დიდი ცხვირი უნდა ჰქონოდა.– რაო და ვლასტი უნდა ჩავიბაროთო.– ვლასტი უნდა ჩავიბაროთო?– ჰო, გესმის, ლაწირაკი ბავშვები რამდენს ბედავენ!– ვლასტი როგორ უნდა ჩაიბარონ?– ბიჭო, შტერები არიან ეგენი. არაფერი არ უნახავთ. ჩვენ ყველაფერი ვნახეთ, ესეც ვნახეთ და ისიც ვნახეთ.– ჩვენ ვნახეთ?– ჰო, აბა ვინ? ათას *ლეზე ვართ გადამხტრები და გადმომხტრები.– გადმომხტრები?– რა გჭირს, შეჩემა?– რავი, რა ვნახეთ, მე ლიჩნად უბნიდან არ გავსულვარ.– მერე რა, ძმაო, სწორედ მაგაშია საქმე.– უბნიდან რომ არ გავსულვართ?– უბნიდან შეიძლება ვერ გახვიდე, მაგრამ ყველაფერი იცოდე.– დარწმუნებული ხარ?– სტოპრაცენტნი… რა ევროპა, მაგათ შიგ ხომ არა აქვთ, ე?!ამ დროს ლოყებჩაცვენილის მობილურმა დარეკა.– ჰო, ალა… კარგად, შენ?.. კარგად არ მესმის, რას მილოცავ?.. ა, ჰო, შენც, შენც… ბებო როგორ არის?..– ვინ იყო? – დაინტერესდა გრძელცხვირა.– ვინ იქნებოდა? ჩემი ცოლი იყო, ალა.– სად არის ახლა?– იტალიაშია რა, ბებოს უვლის იქ.– თავის ბებოს?– შიგ ხომ არა გაქვს, რა თავის ბებოს. იტალიელ ბებოს.– აგზავნის?– ისე რა.
კიდევ კარგი ჯიბეში სადგისი არ მქონდა, თორემ ხომ ჩავარჭობდი იმ კეფაში.














კომენტარები