ჟურნალისტი ლალი მოროშკინა:
„…აი მერე ხვდები,რომ სულ რაღაც ერთი დღით დააგვიანე ჩასვლა,წუხდი, დარდობდი და…რომ ჩასულიყავი აღარც იქნებოდი…
მეგობარმა გული გატკინა,უშენოდ წავიდა,შენ დაიბოღმე და დღეს იმ მეგობარს თან დასტირი,თან ემადლიერები.
მშობლებმა არ მოგცეს უფლება ჯგუფელებთან ერთად მთებში დროს ტარების და დღეს იმ ჯგუფელების ამოცნობაზე ხარ პროზექტურაში,
უბრალოდ ფეხი იღრძე და ჯავშანი გააუქმე,თან გულში ბრაზობდი, რა ფეხი,რის ფეხი, აი რა დროს ეს იყო და შენს საგზურს სხვას აძლევ.
ის კი დღეს აღარც კი იძებნება…
ამ დროს ვიღაცა მშობლებს გამოეპარა,
ვიღაცა შეყვარებულთან ჩავიდა, ვიღაცამ მარტოობა მოინდომა მთებში…
ღმერთო,რა შეუცნობელია შენი გზები,
რაზე დაგვაფიქრე?
როგორ ვცხოვრობთ?
როგორ ვჭამთ ერთმანეთს?
როგორ ვგესლავთ???
მერამდენედ?
ვიცი ლოგიკა არ არსებობს ამ დროს,
მაგრამ უბედურების, სოდომის ცოდვის და ლეშიჭამია მოღალატეების მხარე იმარჯვებს ნათელ,
ლამაზ და ახალგაზრდა სულებზე??
ღმერთო, აგვიხილე თვალი
“
“
კომენტარები