რეჟისორი გუჯა ბიძია სოციალურ ქსელში წერს:
,,იმ დღეს მომწერა, გამოდიო.
მეთქი, რა ხდება,
არაფერი, გამოდიო ისე..
კოლხური კოშკის მარნის გრძელ მაგიდასთან ორნი ვისხედით მხოლოდ.
ისეთი ღვინო დაუდგა იმ წელს, რო საცოდაობა იყო მისი გემოს ჩანაცვლება სხვა რაიმეს მიყოლებით, სიტყვის გარდა.
ასეც იყო, მხოლოდ ვსვამდით და ვლაპარაკობდით.
უფრო ის, და შენ რა გჭირსო, მკითხა.
იმ დღეებში ბროშურას ვამზადებდი გამოსაცემად, სისტემაზე.
იმ დილითაც ჩავასწორე ის თემა, ობივატელის შერყევას რო ეხებოდა,
და საერთოდ, თუ როგორ უნდა მიეცეს ბიძგი მასის თვითორგანიზებას.
ხო, რაც არ უნდა ოქსიმორონად ჟღერდეს, თვითორგანიზაციასაც უნდა გარედან ბიძგი.
კენჭი თუ არ დააგორე მთიდან, არც დიდი ქვისცვენა არ იქნება.
არა, ადამიანებს როგორ არ ვიცნობ, ფსიქოლოგიასაც მასების, მაგრამ ხანდახან კენჭი კი არა, ლოდიც რო ისროლო, ისეთ გამყინვარებას აწყდები, ფიქრობ, ასეთი ჯამაათით საქმის კეთება წყლის ნაყვა რომ არის , რადგან ერთი და იგივე ხალხი ღმერთანაცაა და ეშმაკთანაც, კაცთანაცაა და არაკაცთანაც ერთდროულად, და სინამდვილეში არავისთან არ არის, რადგან ერთს ფიქრობს, მეორეს ამბობს და მესამეს აკეთებს.
და გინდა არ გინდა, გაიფიქრებ იმასაც, ღირს კი ასეთი ხალხისთვის რამის გაკეთება, როცა იცი რა უქნეს შენზე ათასჯერ დიდებს, რა უქნეს ილიას, რამდენი აგინეს სიცოცხლეშიც, და გარდაცვალების მერეც, ზედ გაჭრილ საფლავთან და როგორ გაუჩუმდა ხალხი მის მაგინებლებს, როცა იცი, როგორ ააშენა სარაჯიშვილმა ნახევარი საქართველო და რამდენჯერ მოთხარეს საფლავიდან, როცა იცი, ქაქუცა ჩოლოყაშვილი როგორ მიატოვეს ომში და როგორ აბრალებდა ის ხალხი ღალატს, ვინც უღალატა სწორედ, და რამდენი ვიცით, კიდევ ასეთი, ხო?
და ჩვენ ვის დავკარგივართ, საერთოდ..
ხო, ეს აზრი მაწრიალებდა იმ დღესაც, და ის იყო თქმასაც ვაპირებდი მასპინძლისთვის, რომ..
გამახსენდა სად ვიყავი, ვის ფუძეზე ვიყავი, რა ხალხის სული ტრიალებდა ამ სახლში და გავჩუმდი.
ჰა, კაცო, აღარ იტყვი რა ხდებაო, ცოტნემ..
არაფერი, მეთქი, მოდი, მამაშენის სახით იმათ გაუმარჯოთ, ვინც იცოდა რაც ელოდებოდა და მაინც აკეთებდა მეთქი,
გვიანობამდე ვიჯექით.
ჩამოვდიოდი მერე ფეხით დაბლა და ვფიქრობდი,
რო ქვეყანაა ეს, ქვეყანა,
კარგით და ცუდით, კეთილით და ბოროტით, ჭკვიანით და სულელით, ალალებით, თუ აფერისტებით, ნაცით, თუ ქოცით, მოეროვნულო მასტებით, თუ ლიბერალებით, პრორუსებით, თუ პროამერიკელებით, თუ საერთოდ, ფეხებზემკიდიებით.
ასეთია ქვეყანა, ჭრელი, და თუ საერთოდ ქვეყნისთვის კარგი გინდა და კარგს აკეთებ, გამოდის რომ იმ ცუდისთვისაც აკეთებ, ამ ქვეყანაში რომ ცხოვრობს, და დადის ქუჩაში და არ აწერია სახეზე რო ცუდია.
და არც გაქვს უფლება იფიქრო, რომ ცუდია.
როგორც მეპურე არ ფიქრობს, ვის მიაქვს მისი პური.
როგორც მეღვინე არ ფიქრობს, ვინ სვამს მის ღვინოს,
როგორც მწერალი არ ფიქრობს ვინ გადაშლის მის წიგნს,
შენც ისე, აკეთებ კარგისთვისაც და ცუდისთვისაც, და მათი შვილებისთვისაც, შენს შვილებთან ერთად რომ მოუწევთ ცხოვრება.
აკეთებ, მიუხედავად იმისა, რო იცი, რა შეიძლება დაგემართოს,
იცი, რომ შეიძლება მართლაც ცუდად მოგიქნიონ ან ენა, ან ხელი, ან ტყვია, მაგრამ არც ფიქრობ ამაზე.
ხო, თუ ნაღდი ხარ, არ ფიქრობ ამაზე.
ეგაა, და მოდი, ახლა, ცოტნე გამსახურდიას გაუმარჯოს,
რადგან ცოტა ვიცი მე დღეს იმნაირი,
რადგან ვიცი ზუსტად, როცა ამბობდა, ყველასთვის ამბობდა, და როცა აკეთებდა, ყველასთვის აკეთებდა, განურჩევლად, და ყოველგვარი გამორჩენის გარეშე.
და იგივეს ანდომებდა სხვას.
და რაც ამ კაცს სხვისთვის სიკეთე აქვს ნაკეთები, თუ იმ დროს ციდან ვინმე თვალს ადევნებდა, ახლა უნდა დაუბრუნდეს.
ღმერთი შენსკენ, ცოტნე გამსახურდია!
.
წერილებიდან ” დრამატული დრამატურგია”
გუჯა ბიძია.
კომენტარები