“ხურდები არ ჰყოფნის და ეუბნება, შოკოლადი არ მინდა ყავებს ავიღებ, დედას უყვარს…” – ია კარგარეთელი

მწერალი, ია კარგარეთელი:

“არასოდეს დამიწერია რაიმე იმის შესახებ რომ ვიღაცას დავეხმარე და ასე შემდეგ, რადგან ამ ყველაფრის აფიშირება არ მიყვარს, მაგრამ… დღევანდელი ამბავი უნდა მოვყვე.
კარფურში სალაროსთან რიგში ვდგავარ და ჩემ წინ პატარა გოგონა დგას, ლამაზი ქერა თმა კოხტად აქვს ჩაწნული კუდად. ხელში სნიკერსი და იაკობსის ერთჯერადი 3 ყავა აქვს, ფრთხილად ალაგებს და მერე ჯიბიდან მუჭით ამოღებულ ხურდებს ითვლის… ხურდები არ ჰყოფნის და სახეზეც ემჩნევა წყენა, მერე თითქოს გამოიდარაო, ბავშვურად გულუბრყვილოდ ეუბნება მოლარეს, შოკოლადი არ მინდა ყავებს ავიღებ, დედას უყვარს, უხასიათოდაა და ამას რომ
დალევს მერე ისევ მხიარული იქნებაო. მოლარემაც სნიკერსი გვერდით გადადო და ბავშვის მიერ საგულდაგულოდ დათვლილი ხურდები ხელახლა გადაითვალა. ყელში თითქოს ბურთი გამეჩხირა, თვალები ცრემლით ამევსო, ყველაფერი დავტოვე რაც კალათაში მქონდა, სნიკერსები ავიღე იქვე რომ ელაგა სალარაოსთან თაროზე და ის ორი წუთი სანამ ბარათით გადახდილი თანხა დადასტურდებოდა იმ ბავშვს ვუყურებდი გასასვლელისკენ რომ მიაბიჯებდა.
– ჩეკი გნებავთ?
რა ჩეკი, რის ჩეკი, გასასვლელისკენ გავრბივარ რომ ბავშვს დავეწიო. გული ამოვარდნაზე მქონდა მარშუტკასთან რომ ვიპოვე, ახლაც ვერ ვხვდები იქ მარტო რატომ იყო.
დავუძახე, გავუღიმე (ბავშვებთან ურთიერთობაში ძალიან მოვიკოჭლებ, ამიტომ საშინლად ვღელავდი, არ მინდოდა რამე ისე მეთქვა ან გამეკეთებინა, რომ მისი თავმოყვარეობა შელახულიყო).
მოკლედ გამოველაპარაკე, სნიკერსებიც მივეცი და მისი მარშუტკა რომ
მოვიდა ასვლისას მომაძახა:
”არასოდეს დაგივიწყებ, არც ამ დღეს დავივიწყებ, ყოველთვის მემახსოვრები”.
ახლაც კი ვტირი ამას რომ ვწერ…
არ ვიცი, ვერ აღვწერ რა დამემართა, ფეხებში ძალა წამერთვა, ახლაც მახსოვს ის მზერა და არც დამავიწყდება… 12 წლის იყო, მოთხრობების კითხვა მიყვარსო, ექიმი უნდა გავხდე და რომ
გავიზრდები ხალხს დავეხმაროო, შოკოლადებიც ძალიან მიყვარს, მაგრამ დედას არ ვეუბნები, ფული არ აქვს და არ მინდა ინერვიულოს რომ ვერ ყიდულობსო…
ვიხსენებ ახლა და ვფიქრობ, რა უსამართლოა სამყარო, სადაც ბავშვები ტკბილეულზე და ლამაზ სამოსზე ოცნებობენ…”