„ტაბულას“ რედაქტორი, თამარ ჩერგოლეიშვილი:
„მე მაშინ წავედი საქართველოდან, როდესაც საშუალო ქართველზე ასჯერ მაღალი ხელფასი მქონდა.
უხელფასობას არ გავქცევივარ.
უპონტობას და უპერსპექტივობას გავეცალე.
90-იანების შუაში როცა მუშაობა დავიწყე, ძალიან დიდი ხალისით ვიმუშავე – სასამართლო რეფორმა, გამოხატვის თავისუფლების კანონმდებლობა … საინტერესო საქმე მქონდა და ჩვენი იდეების ლობირებისთვის მცირე სივრცე
არსებობდა.
2000-ისკენ ეს მცირე სივრცეც დაჭაობდა.
პროკურატურის რეფორმაზე უნდა მემუშავა და მივხვდი, რომ აზრი არ აქვს.
ანტიკორუფციულ თემებზე ვმუშაობდი და მივხვდი, რომ აზრი არ აქვს.
მანამდე AES -ში, თელასის ამერიკელ ინვესტორთან ვიმუშავე და გული მერეოდა ისეთ კორუფციაში ვიძირებოდით.
25 წლის ვიყავი და მეთქი, რავი –
აქ რაღა მინდა, პროფესიულად როგორ განვვითარდე?
ან ჩემს 12 წლის დას რა უნდა აქ, ან ჩემს 3 წლის შვილს – ასეთ გარემოში რა აკეთონ.
გამომივიდა ევროსაბჭო და წავედი, ოღონდ დავიბარე რომ 5 წლით წავედი.
6 თვეში, საახალწლოდ ჩამოვედი – გაყინული და ბნელი თბილისი, ადამიანები, რომლებიც სტატუს კვოში იძირებიან, ნავთის სუნი ….
მოკლედ, უკან რომ დავბრუნდი უცებ მივხვდი, რომ შეიძლება ჩემი 5 წელი 5 წელი სულაც არ იყოს და ძალიან დავმწუხრდი – სიგარეტის მოწევა მაშინ დავიწყე.
ერთადერთი შემთხვევაა ჩემს ცხოვრებაში, როდესაც ექიმთან მივედი და ვუთხარი რომ სასტიკად სევდიანი ვარ და რამე მიშველოს.
რაღაც წამალი დამინიშნა და 1 თვეში ისე გამიარა სევდამ, არასოდეს
დამბრუნებია.
გადავწყვიტე ადგილობრივი გავმხდარიყავი.
გავიცანი ყველა თუკი ვინმე რამეს წარმოადგენდა სტრასბურგში, რომ თბილისი იქ მომეწყო და იდეაში მოვიწყვე კიდეც.
მაგრამ გავიდა რაღაც დრო და აქ ისეთი ცვლილებები მოხდა, ზუსტად 5 წელიწადში დავბრუნდი – ჯერ ცოტა ხნით, ზუსტად კორუფციაზე სამუშაოდ.
და მერე კი დაგამშვენეთ – სამუდამოდ და არსად აღარ წავალ.
მოკლედ, ყველა თუ გავიქეცით, არაფერი გამოვა.
მაგრამ ვინც დავრჩებით, თუ შევძელით, ვითარება შევცვალეთ და ოპტიმიზმი გავაჩინეთ, წასული ხალხის დიდი ნაწილი უკან ჩამოვა.“
კომენტარები