გერმანიაში მცხოვრები ექიმი, იაგო ფრანგიშვილი:
„ბოლოს 20 აგვისტოს ვნახე პირადად, 2021 წლის 20 აგვისტოს….
მეუღლე საქართველოში იყო და ის კი ჰამბურგში…
ბავშვი საქართველოში ჯანდაცვის არაადამიანურ სისტემას შეეწირა წინა დღეს და მეორე დღეს საქართველოში მიდიოდა…
მე რომ იქ ვყოფილიყავი, იქნება არ მომხდარიყოო… სულ ეს აწუხებდა….
ამიტომაც განსაკუთრებული სიძლიერით ჰქონდა გრძნობა ,,მე რომ იქ ვიქნები, ყველაფერი კარგად იქნება…,,ამიტომაც მოვიდა შვილმკვდარი მამა ჰამბურგში ,,მომავლის შეხვედრაზე,, მიშა მიშასთან….
ძალიან ხმამაღალი ნათქვამია, ,,მე რომ იქ ვიყო,, ,,მე რომ იქ ვიქნები,, აი ასე და ისე ,,არ მოხდება,, ამას დიდი თვითდაჯერება და დიდი ოპტიმიზმი, მომავლის დიდი იმედის ქონა ესაჭიროება
და ეს ნაღდად ჰქონდა
არა, უშიშარი კიარ იყო, კი იცინოდა და იცნობდა თავის დემონებს, პირადულსაც და სამშობლოს დემონებს, კარგად იცნობდა…
ამ დემონებში გამოიარა უსაშინლესი გზა, უსაშინლესი პირადი ჯოჯოხეთი ,,ერთად სახლში,, პოლიტიკური მოძრაობის თავიდანვე ერთერთი ლიდერის როლში და მერე კი მარტომ…
ყველანაერი დემონიზაცია იწვნია საკუთარ ტყავზე და მაინც სჯეროდა იმ მომავლის, რომ
უცხოელი ქართველები გადაარჩენდნენ საქართველოს ერთად თუ საკუთარ სახლში დავბრუნდებით, აი ისე, შობა ახალ წელს რომ ვიკრიბებით ოჯახის წევრობა…
გადავარჩენთ საქართველოს, გვაქვს ამის უნარიც, ძალაც, სულიერი, ფიზიკური და მატერიალური შესაძლებლობა…
აი ეს იცოდა და ამიტომ არ ეშინოდა დემონების…
სულ ბოლოს 2021 წლის სექტემბრის 30ში ვესაუბრე, მე თურქეთის გზას ვადექი, უპასპორტოდ,
ის კი უნგრეთში ,,გაჭედეს,, პასპორტის გამო… არადა, მეც ერთი კვირა ბუდაპეშტში თურქეთისაკენ და მერე საქართველოსაკენ სავალ გზებს ვალაგებდი…
გვიან მოეცა მოწერის საშუალება, თუარა ნაღდად ვნახავდი ….
საქართველოსაკენ მიდიოდა ,,მე რომ იქ ვიქნები, არაფერი მოხდებაო,, მითხრა და მაშინ ძალიან მეუცხოვა მისი სიტყვები…
მას კი ასე სჯეროდა, დემონებს მარტო ვერ დაამარცხებ
დემონებს ადვილად დაამარცხებ, თუკი გვერდით მდგომები გყავს…
უშიშრები კიარა, გმირები კიარა,
არამედ ადამიანები, რომლებმაც იციან რომ ყველანაერი დემონი სუსტზე სუსტია და უკვე დამარცხებულია უკომპრომისო, ფასეულობათა მიმართ უკომპრომისო მებრძოლი ხალხის წინააღმდეგ…
ამაში დარწმუნებული იყო…
და როცა მერე, უკვე ოქტომბრის შუა რიცხვებში არ უპასუხა მესიჯებს, უკვე ვიცოდი, რომ აღარ ჰქონდა არავისი იმედი…
უკვე იცოდა, რომ საქართველოში ეს ერთობა არ იყო…
მისი ყველაზე დიდი დემონი საქართველოს რეალობა გახდა…
უძლეველი დემონი…
და მე ამას მის სიჩუმეში, მის დუმილში, საქართველოში მის სასოწარკვეთილ აქციებში და აქტივობებში აშკარად ვხედავდი…
ამიტომაც, საერთოდ არ გამკვირვებია, რომ ჩაიცვა საველე ფორმა, აიღო ხელში კალაშნიკოვი და წავიდა უკრაინის ომში…
საქართველოში უკვე წაგებული ომიდან, დემონური საქართველოს რეალობიდან წავიდა იმ ომში, რომელშიც გამარჯვების ნაღდად ვიცი რომ სჯეროდა, გაცილებით უფრო სჯეროდა, ვიდრე გვჯერა რომ ვარსებობთ, ვიდრე გვჯერა რომ მტრის ტყვია კლავს…
,,მიშა კაპლანი უკრაინაში მოკლესო,, მესმის გუშინდელი საღამოს მერე და დარწმუნებული ვარ, ნაღდად ვიცი რომ ასე არაა მიშა კაპლანი უკრაინაში საბრძოლველად სიცოცხლისათვის წავიდა, საკუთარი სიცოცხლის გადასარჩენად წავიდა და ამიტომაც ვარ დარწმუნებული რომ მან ეს სიცოცხლე იქ იპოვა…
გარდაცვალება სიცოცხლისათვის, ეს ადამიანის ერთადერთი რწმენაცაა, მომავლის იმედიცაა და ნუგეშიცაა…
ამ დედამიწიდან და იმ სიცოცხლიდან, რასაც უმეტესად სიცოცხლეს ვუწოდებთ, იქნება და მართლა წავიდა მიშა კაპლანი იქნება და არა…
მთავარი კი ისაა რომ სულერთია, ჩვენ მიშას ვნახავთ უკრაინიდან საქართველოში თუ გერმანიაში უკან დაბრუნებულს, ამას არააქვს მნიშვნელობა მან ახალი სიცოცხლე უკვე მიიღო, მან ახალი ნათლობა და ახალი მირონი ახალი ცხოვრება უკვე მიიღო
ძალიან გამიხარდება, თუკი ის ფიზიკურად ჩვენს გვერდით იქნება და ის, რაც გუშინ საღამოს მერე მესმის, უბრალო ,,უზუსტობა,, აღმოჩნდება….
ის, რომ უკრაინის ომიდან ,,ძველი,, მიშა კაპლანი დაგვიბრუნდებოდა, არასოდეს ფიქრადაც კი არ მომსვლია
,,ძველი,, მიშა კაპლანი მან თავად მიაბარა წარსულს უკრაინაში წასვლით….“
კომენტარები