ერთი ამბავი უნდა მოგიყვეთ. იმ ეპიზოდს უკავშირდება ემიგრაციაში წამოსასვლელად, რომ ვემზადებოდით.
ბილეთები უკვე შეძენილი გვქონდა და გამგზავრების დროც ვიცოდით. გამგზავრებამდე რამდენიმე დღის წინ, ჩემმა განსაკუთრებულმა და გამორჩეულმა მეგობარმა დამირეკა, სამგზის დედას, მესამე შვილს ილია ll საყოველთაო ნათლობის წესისამებრ ნათლავდა. პატარა ანდრიას ნათლია გახდა, ჩემი მეუღლე.
ტაძარში ნემსის ყუნწსაც ვერ ჩააგდებდით, ზღვა ხალხი იყო. სანთლის ანთება და უფლისთვის ჩემი პატარა ოჯახის შევედრება მსურდა… ჩვენ, სადღაც და გაურკვეველი დროით მივდიოდით… სადღაც, სადაც ჩვენი არაფერი იყო, გარდა ჩვენსავით სამშობლოდან გადაბარგებული თანამოქალაქეების გარდა, რომლებიც დღემდე ბედს და ადამიანის სამართალს არიან მინდობილნი.
ბევრი ვეცადე ხალხის სიმჭიდროვეში ტაძარში გზის გაკვლევას, მაგრამ ვერცერთ ხატთან ვერ შევძელი მისვლა. გული დამწყდა, ცუდად მენიშნა, დავიძაბე და დავნებდი. თვალებით მაინც შევევედრებითქო, ვიფიქრე და მოვბრუნდი. მოვბრუნდი და ჩემს ერთადერთ მარიამს გეფიცებით, ჩემს ერთადერთ შვილს, რომ წმინდა ნიკოლოზის ხატის წინ ვიდექი…
მივხვდი, ყველაფერს მივხვდი. მივხვდი, რაც მითხრა უფალმა და ვის მიაბარა ჩემი აფორიაქებული სული…
ნიკოლოზობას გილოცავთ! განსაკუთრებით მსოფლიოს სხვა და სხვა ქვეყანაში მიმოფანტულ ქართველ ემიგრანტებს
გფარავდეთ წმ. ნიკოლოზი.
ხათუნა შარაძე. იტალია. 18/12/2020
კომენტარები