“ზომ­ბი აპო­კა­ლიფსს” ჰგავს, “ბალ­ნოი ბა­ზა­რია”, მა­პა­ტი­ეთ შვი­ლე­ბო, გი­ჟე­ბის ქვე­ყა­ნა­ში რომ გა­გა­ჩი­ნეთ…” – გიორგი ყიფშიძე

ფოტო – ambebi.ge

მსახიობი, გიორგი ყიფშიძე, ambebi.ge-თან, ამბობს:

თბი­ლის­თან ახ­ლოს სახ­ლი ვი­ქი­რა­ვე, ულა­მა­ზე­სი ეზო­თი. მარ­თა­ლია, ევ­რო­პუ­ლად არ არის მორ­თუ­ლი, მაგ­რამ ისე­თი სა­მას წლი­ა­ნი ხე­ე­ბი დგას, რომ შე­იძ­ლე­ბა გული გა­გის­კდეს, თა­ვი­სი ენერ­გე­ტი­კით გვი­ცავს. ეზო­ში ნა­თუ­რე­ბი დავ­კი­დეთ, ბევ­რი სათ­მა­შო დავ­ყა­რეთ, ჰა­მა­კე­ბი და სა­ქა­ნე­ლე­ბი გვაქვს, ძირს გა­ფე­ნი­ლია რა­ღა­ცე­ბი, გო­რა­ო­ბენ ბავ­შვე­ბი, ვწუ­წა­ობთ, მუ­სი­კე­ბი გვაქვს ჩარ­თუ­ლი და ვერ­თო­ბით. ჩვე­ნი პა­ტა­რა სამ­ყა­რო გვაქვს შექ­მნი­ლი და კარ­გად გრძნო­ბენ თავს. თან თბი­ლის­ში ვარ, თან არ ვარ თბი­ლის­ში. ნა­ტა­ლია ახ­ლაც ჩემ­თა­ნაა, ცოლი ორი წლით უფ­რო­სია ჩემ შვილ­ზე და ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს, და­ქა­ლო­ბენ.

რა უც­ნა­უ­რია და კრის­ტი და ენი ძა­ლი­ან მე­გობ­რო­ბენ, მე ჩარ­თუ­ლი არ ვარ, ცალ­კე მე­გობ­რო­ბა აქვთ, ესეც ძა­ლი­ან ას­წო­რებს. რა გენი აქვს ჩემ ცოლს, ორი­ვეს ვი­ზუ­ა­ლი წა­მარ­თვა, მე­ო­რე ბავ­შვი შავგვრე­მა­ნი და­ი­ბა­და და ვი­ფიქ­რე, ეს და­მემ­სგავ­სე­ბა მეთ­ქი და ესეც დე­დის­კენ წა­ვი­და. ნა­ტა­ლია მგავს მხო­ლოდ, ერთი ეგ შავ­ტუ­ხა და­მემ­სგავ­სა, მაგ­რამ უფ­რო­სი ბიჭი ხა­სი­ა­თით ძა­ლი­ან მგავს და ძა­ლი­ან ეჭ­ვი­ა­ნობს ჩემს ორ პა­ტა­რა ბავ­შვზე, გა­მო­მი­ცხა­და : – მე ხომ გყა­ვარ და რად გინ­და ეს ბავ­შვე­ბი, მე ვიქ­ნე­ბო­დი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა შენი შვი­ლი და შენ სხვე­ბი გინ­და, ხოდა მი­ხე­დე მა­გა­თო… ჩემ­თან არ მო­დის და ტე­ლე­ფო­ნი­თაც არ მე­ლა­პა­რა­კე­ბა. თე­ატ­რში სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი ხდე­ბა, ისე­თი სუნი მცემს, რომ შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, პრო­ფე­სია დავ­კარ­გეთ. სა­მა­გი­ე­როდ, ფილ­მის გა­და­ღე­ბა მაქვს. ბო­შის როლს ვთა­მა­შობ, დათო დარ­ჩია თა­მა­შობს ბო­შა­თა ბა­რო­ნის როლს, ტა­ჯი­კი და რუსი მსა­ხი­ო­ბე­ბი ჩა­მო­დი­ან და ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს ამ პან­დე­მი­ის დროს რომ რა­ღაც და­იძ­რა. გუ­რი­ა­ში ვი­ღებთ და ერთი ბავ­შვი მიმ­ყავს, მე­ო­რეს დე­დას­თან ვტო­ვებ. პან­დე­მი­ის პე­რი­ო­დი ძა­ლი­ან კარ­გად მო­ვირ­გე, ბავ­შვე­ბი “ვა­კე­თე” და ვზრდი. კარ­გად და­ვამ­თხვიე, რომ არ გავ­გი­ჟე­ბუ­ლი­ყა­ვი.

მე ხომ ყვე­ლა ასაკ­ში მამა ვხდე­ბი, მე­ო­თხე­ჯერ გავ­ხდი და ეს ჩემ­თვის არც პირ­ვე­ლია და არც უკა­ნას­კნე­ლია. ამ ბოლო ორი ბავ­შვის გა­ჩე­ნამ ჩემი გარ­და­სახ­ვა მო­ახ­დი­ნა, რა­საც “დიდი გი­ორ­გის რე­კონ­სტრუქ­ცია“ და­ვარ­ქვი. ჯან­მრთე­ლო­ბის ფასი ვის­წავ­ლე, ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა ჩემ­ში, ისე რომ წინა გი­ორ­გის ნა­ტა­მა­ლი არ დარ­ჩა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­მა მე­უღ­ლემ გა­ნა­პი­რო­ბა, ჩემი ცხოვ­რე­ბის მწყობ­რში მომ­ყვა­ნი ეს გო­გოა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მი­უ­ხე­და­ვად ასა­კის ამ­ხე­ლა სხვა­ო­ბი­სა, შე­საძ­ლე­ბე­ლია, რომ ადა­მი­ან­მა ასე კარ­გად გა­გი­გოს, ასე გა­მო­იწ­ვი­ოს რა­ღა­ცე­ბი, ძა­ლი­ან კარ­გად მო­ვერ­გეთ ერ­თმა­ნეთს, ერ­თმა­ნეთს სწო­რი კუ­თხე­ე­ბით ვავ­სებთ და სწორ მუხ­ტებს ვაძ­ლევთ მო­მავ­ლის­თვის.

ის ძვე­ლი გი­ორ­გი სა­ერ­თოდ არ მომ­წონს, რაზე ფიქ­რობ­და არ ვიცი, სულ და­უ­ფიქ­რე­ბელ ნა­ბი­ჯებს დგამ­და და ბევ­რს ერ­თო­ბო­და, არა­ფე­რი არ მომ­წონს, ნერ­ვე­ბი მეშ­ლე­ბა ჩემს თავ­ზე, არა­ფერ­ში ვე­თან­ხმე­ბი, ღმერ­თო ჩემო, რა­ტომ არა­ვინ მე­უბ­ნე­ბო­და – რა გჭირს? მა­ნამ­დე ყო­ველ­თვის რა­ღაც­ნა­ი­რი და­უ­გეგ­მა­ვი ზა­ფხუ­ლე­ბი მქონ­და – და­უ­გეგ­მა­ვი და თავ­ზე­ხე­ლა­რე­ბუ­ლი, წა­ვი­დო­დი და რო­გორ მთავ­რდე­ბო­და, კაც­მა არ იცის.

-ვაქ­ცი­ნას არ ვი­კე­თებ, მე­ში­ნია ასე­თი რა­ღა­ცებს, სხვა სუნი მცემს, არ მომ­წონს სი­ტუ­ა­ცია და არა­ფერ­ში ვე­რე­ვი, მირ­ჩევ­ნია გა­ვე­რი­დო და ერ­თმა­ნეთს ისე მივ­ხე­დოთ, სხვა­ნა­ი­რად. გა­და­მარ­წმუ­ნონ და გა­ვი­კე­თებ ვაქ­ცი­ნას. ფილ­მის სცე­ნა­რი­ვით მი­დის, “ზომ­ბი აპო­კა­ლიფსს” ჰგავს ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ფილ­მებ­ში ვხე­დავ, ყვე­ლა­ფე­რი მარ­თლდე­ბა. ამ­დე­ნი არ უსა­უბ­რი­ათ არას­დროს, ამ­დე­ნი აგი­ტა­ცია – პრო­პა­გან­და არ ყო­ფი­ლა არ­ცერთ ვაქ­ცი­ნა­ზე. სა­ჭი­რო არ არის ყვე­ლამ გა­ი­კე­თოს, მო­ხუ­ცე­ბი არ ვართ და ბავ­შვებს რა­ტომ უკე­თე­ბენ, არ ვიცი. მე ვერ ვხე­დავ აუ­ცი­ლებ­ლო­ბას ავიც­რა… ვერ არი­ან ესე­ნი, ჩა­მო­ყა­ლიბ­დნენ რა უნ­დათ, “ბალ­ნოი ბა­ზა­რია” და არ მომ­წონს, მირ­ჩევ­ნია თავი შე­ვი­კა­ვოთ, ჩე­მით მივ­ხე­დავ ჩემს ბავ­შვებს, არ სჭირ­დე­ბა ამას პა­ნი­კა და ის­ტე­რი­კა. “ხე­ლე­ბი და­ვი­ბა­ნოთ სახ­ლში რომ მი­ვალთ” – რად მინ­და ამის სწავ­ლე­ბა. მე­ში­ნია ვაქ­ცი­ნის, მაგ­რამ ბევ­რი ლა­პა­რა­კიც არ მინ­და, “ზე­მოთ” მყო­ფი ტი­პე­ბის უფრო მე­ში­ნია, არ მინ­და, ამ მე­ქა­ნიზ­მზე ბევ­რი ვი­სა­უბ­რო, უცებ აგუ­რი არ და­მე­ცეს, არ გა­მა­ნად­გუ­რონ…

ჩემი და დის­შვი­ლი და­ინ­ფი­ცირ­დნენ, მაგ­რამ კარ­გად გა­და­ი­ტა­ნეს, სახ­ლშიც არა­ვის გა­დაგ­ვე­დო. უფრო ის­ტე­რი­ას ჰგავს. რომ არ ავიც­რე­ბი, მემ­გო­ნი ჩა­კეტ­ვა მო­მი­წევს, ბევ­რი კარ­ტო­ფი­ლი და პრო­დუქ­ტი უნდა ვი­ყი­დო, რომ გავძლო ოჯახ­თან ერ­თად, მა­ღა­ლი კე­დე­ლი ავა­შე­ნოთ და ვი­ყოთ. მა­პა­ტი­ეთ შვი­ლე­ბო, გი­ჟე­ბის ქვე­ყა­ნა­ში რომ გა­გა­ჩი­ნეთ…

წყარო – ამბები