საზოგადოება „ერი და სახელმწიფოს“ თავმჯდომარე ზვიად ტომარაძე, სოციალურ ქსელში, წერს:
“გზა რომელიც ტაძრამდე მიგვიყვანს!”
ფაქტობრივად დღეს ქვეყანა ორ ნაწილადაა გაყოფილი და ბოლო ორი დღის მანძილზე არაერთხელ გადავრჩით სამოქალაქო დაპირისპირებას და მსხვერპლს! ძალადობა და ცემა–ტყეპა მიუღებელია, რადგან სამოქალაქო დაპირისპირების შედეგები არაერთხელ ვიწვნიეთ მწარედ! რა თქმა უნდა საზოგადოებაში არსებული აგრესიული ფონი წლობით გროვდებოდა და ბოლო 30 წლის მანძილზე არსებული ხელისუფლებების მიერ ანტიეროვნული პოლიტიკის წარმოების შედეგია. მაგრამ ახლა მიზებზე კი არა, გამოსავალზე მსურს საუბარი!
რა თქმა უნდა პრაიდი არ უნდა ჩატარდეს, მაგრამ ყოველწლიურად ქუჩაში პრაიდის არჩატარებაზე სირბილს ხომ არ ჯობდა, ასე მასიურად კანონმდებლობიდან ტერმინების ამოღებაზე შევკრებილიყავით? 2019 წელს, პარლამენტში მესამედ შევიდა ჩემს მიერ დაწერილი კანონპროექტების პაკეტი (8 კანონიდან) “სექსუალური ორიენტაცია და გენდერული იდენტობა” ამოღებაზე!
2019 წლის 4 ივლისს პარლამენტში გაიმართა კენჭისყრა და საქართველოს კანონმდებლობიდან ამ ტერმინების ამოღებას 27 დეპუტატმა დაუჭირა მხარი!!! ეს შევძელით მხოლოდ ორმა კაცმა მე და ემზარ კვიციანმა, მაშინ ამ კანონპროექტს მასობრივი მხარდაჭერა რომ ჰქონოდა, ეს საკითხი დიდი ალბათობით გავიდოდა და ყოველწლიური ქუჩის აქციები საჭირო აღარ გახდებოდა!
რამდენი კაცია დღევანდელ პარლამენტში კონსერვატორი?
არცერთი! ამაზე დავფიქრდეთ, რატომ გვაქვს ეს მოცემულობა, იმიტომ ხომ არა, რომ ბოლო რამდენიმე წელია მიზანმიმართულად მიმდინარეობს ქართული კონსერვატიზმის დასამარება! ზოგი სპეციალურად და ზოგიც გაუაზრებლად ამარგინალებდა ამ ფრთას! უგულვებელყოფდა რა სოციალურ, ეკონომიკურ და სხვა უმნიშვნელოვანეს საკითხებს და ცდილობდა კონსერვატიზმი ვიწრო, მხოლოდ არატრადიციული ორიენტაციასთან მებრძოლ იდეოლოგიად წარმოეჩინა?
ამ დღეების მანძილზე ხშირად მეკითხებოდნენ, რაში ვხედავ გამოსავალს?
საქართველოს პარლამენტში ანტიდისკრიმინაციული კანონიდან ტერმინების ამოღების გარდა, რომელიც სამჯერ შევიტანე, ასევე სამჯერ შევიტანე კანონი “რელიგიური გრძობების შეურაცხყოფაზე”, 2–ჯერ წარვადგინე საკონსტიტუციო ცვლილება რეფერენდუმის დასაბრუნებლად არსებული საკანონმდებლო ხარვეზების გამოსასწორებლად, სამწუხაროდ არცერთ აღნიშნულ აქტივობებს სახალხო მხარდაჭერა არ მოჰყოლია!
თუ ჩვენ გვსურს ძველი შეცდომები აღარ დავუშვათ და სამოქალაქო დაპირისპირება თავიდან ავირიდოთ, საკითხები უნდა გავადავიტანოთ სამართლებრივ ჭრილში და ვიბრძოლოთ კანონების შეცვლაზე:
1. ამოვიღოთ კანონმდებლობიდან ტერმინები: “სექსუალური ორიენტაცია და გენდერული იდენტობა”;
2. მივიღოთ კანონი რელიგიური ნიშნით შეურაცხყოფაზე, მკრეხელობაზე;
3. დავიბრუნოთ რეფერენდუმის წართმეული უფლება;
4. მივიღოთ კანონი ცილისწამებაზე.
აღნიშნული კანონპროექტები მზად მაქვს, შევქმნათ საინიციტივო ჯგუფები და ნებისმიერ დროს შეგვიძლია წარვადგინოთ!
თუმცა მხოლოდ ეს საკმარისი არ არის, აუცილებელია ძლიერი საპრეზიდენტო ინსტიტუტის აღდგენაა! ხომ გახსოვთ, ეს მუდმივი ქაოსის გარანტი “საპარლამენტო მოდელი” მიშამ გამოადნო, რადგან პრეზიდენტად მესამე ვადით ვეღარ იქნებოდა და პრემიერობას აპირებდა, ხოლო ივანიშვილს ეს მოდელი–მარაზმი ქვეყნის კულისებიდან სამართავად იმდენად მოეწონა, რომ მის გაუქმებაზე არც უფიქრია.
დღეს ჩვენი ქვეყნის ერთ–ერთი პრობლემა სახელმწიფოს მმართველობის არსებული მახინჯი მოდელია. ბევრი საუბრობს იმაზე, რომ ჩვენთან საპრეზიდენტო მოდელმა არ გაამართლა, ამიტომ უნდა დავრჩეთ იმ სისტემაზე, რაზეც ვართ. ეს იგივეა, მაგალითად კომპანიაში ხელმძღვნელმა ვერ ივარგა და ამიტომ კომპანია კოლექტიურ მმართველობაზე უნდა გადავიდეს, ან სუფრაზე თამადა არ ვარგა და თამადობის ინსტიტუტი გავაუქმოთ. თუნდაც რომი გავიხსენოთ, საგანგებო და საომარი მდგომარეობის დროს რომში 6 თვით ირჩევდნენ დიქტატორს, რადგან ქვეყნის დალაგება უფრო მარტივია მაშინ, როდესაც ძალაუფლება ერთი პიროვნების ხელშია თავმოყრილი, ერთი პიროვნების ხელში განკარგულებებისა და იდეების რეალიზება სწრაფად ხდება. ეს აუცილებლად გასაკეთებელია, რადგან დღევანდელი სისტემა მუდმივი ქაოსის პირობაა, ხოლო საპრეზიდენტო სისტემით გვაქვს შანსი, სათავეში ხალხის მიერ მხარდაჭერილი ძლიერი ლიდერი მოვიდეს, რომელიც ძირეულად შეცვლის და კრიზისიდან გამოიყვანს სახელმწიფოს. მე საპრეზიდენტო ამერიკულ მოდელზე ვსაუბრობ. ეს სულაც არ ნიშნავს, საპრეზიდენტო მოდელზე როგორც კი გადავალთ, პირველივე პრეზიდენტი აუცილებლად გამოიყვანს ქვეყანას კრიზისიდან, მაგრამ საპრეზიდენტო მოდელით ამის შანსი გვაქვს, დღევანდელ მოდელით კი შანსი არ გვაქვს. მსოფლიო ისტორიას რომ გადავხედოთ, ქვეყნების კრიზისიდან გამოსვლა და სწრაფი წინსვლა ყოველთვის ძლიერ მეთაურს უკავშირდება. ქვეყანას უნდა ჰყავდეს პასუხისმგებელი პირი, არა ვინმეს მიერ დანიშნული, არამედ ხალხის მიერ არჩეული, მაღალი ლეგიტიმაციის მქონე პრეზიდენტი.
ზვიად ტომარაძე 7/07/2021
კომენტარები