„გავრილოვის ღამის“ მითი და რეალობა: მითი 1: პოლიციელებზე ძალადობის გამო გახსნეს ცეცხლი, პარლამენტის შენობის დასაცავად გახსნეს ცეცხლი. ირაკლი დოღაძე: – მე და ჩემი მეუღლე წინა ხაზზე ვიდექით, გადაადგილება შეუძლებელი იყო, მეუღლე ცუდად გამიხდა, კორდონში მდგომ პოლიციელებს დიდხანს ვთხოვდი, გავეტარებინეთ ზემოთ, პარლამენტის კიბეებისკენ, რომ იქ დამესვა მეუღლე – გაგვატარეს, რომ ნახეს, გული უწუხდებოდა – ავიყვანე და კიბეებზე დავსვი. რამდენიმე ქალი იჯდა კიდევ იქ, ისინიც ცუდად იყვნენ. ამ დროს პარლამენტის ეზოდან გამოვარდნენ ვიღაცეები, ისე გასცეს ბრძანება: – დასცხეთ – მივხვდი მაღალჩინოსნები იყვნენ. იმ წამსვე მოგვვარდნენ, დასცხეს ქალებს პირველად, მეუღლეს გადავეფარე და თავში რაღაც მომხვდა, წავიქეცი, გონებაც დამიკარგავს, მაისური შემომახიეს, შემდგნენ, თურმე, ჩემს მეუღლეზეც იძალადეს. იქ, ზემოთ, კიბეებთან რა ხდებოდა, ვერც ერთმა ტელევიზიამ ვერ დააფიქსირა. იქ, იმ კიბეებთან არ იდგა ის ხალხი, ვინც იერიშზე გადადიოდა. რა საჭირო იყო ქალებზე ძალადობა? სიმაღლეებზე ჰყავდათ ხალხი განთავსებული, რა წამსაც ხალხის იერიში დაცხრებოდა – უცებ ზემოდან ისროდნენ. როგორღაც ადგომა მოვახერხე და გონდაკარგული მეუღლეც გამოვიყვანე სამშვიდობოს. ვხედავ დაჭრილი მოჰყავთ. ისეთი ჭრილობა იყო, ვერც ვიფიქრებდი, რომ რეზინის ტყვია მოხვდა. ვიფიქრე, რამე სხვა იარაღი გამოიყენეს და უკან მივბრუნდი, თუ ვინმე იყო კიდევ დაზიანებული, გამოსვლაში რომ დავხმარებოდი. ხელებგაშლილი მივდიოდი, უცებ დავინახე, რომ მიმიზნებდნენ, მაგრამ მოტრიალებაც ვერ მოვახერხე – პირველი ტყვია მუცელში მომხვდა, მეორე მკერდის არეში – დავტრიალდი და წავიქეცი, გონება დავკარგე. მერე როგორც ექიმმა მითხრა, კიდვე ორი ტყვია მქონდა მოხვედრილი კისერში, არტერიასთან. – წაქცეულს გესროლეს დანარჩენი ორი ტყვია? – არ ვიცი, მე გონება დავკარგე, ბოლოს რაც მახსოვს, მკერდში ვიგრძენი ტკივილი და წავიქეცი. მკერდში ნასროლი ტყვიის ამოღებისას ანესთეზია დამჭირდა, ისე ღრმა იყო ჭრილობა, მაგრამ როგორც მითხრეს გადავრჩი, რომ არტერიასთან მოხვედრილი ტყვიები ისეთი სიძლიერით არ მომხვდა, როგორც მკერდში დამიზნებული, თორემ, ადგილზე დავიცლებოდი სისხლისგან. – საავადმყოფოში დიდხანს დარჩით? – არა, მალევე წამოვედი, იქ იმდენი დაჭრილი მოჰყავდათ, „ამტელ ჰოსპიტალში“ ვიწექი, იმდენი ქალი და გოგო მოჰყავდათ დასისხლიანებული – მისაღებში კიდევ ადგილიც აღარ ჰქონდათ და როგორც კი ოდნავ უკეთ ვიგრძენი თავი, წამოვედი. – განცხადება დაწერეთ, ან საჩივარი? – არა, თუმცა, თავად დამირეკეს, არ ვიცი, როგორ – დამიბარეს, როგორც დაზარალებული უნდა დაგკითხოთო, თუმცა, მხოლოდ მელიაზე აინტერესებდათ ინფორმაცია, რა გვითხრა, რა მოუწოდა ხალხს და ა.შ. ჩემი ჭრილობები იქ არავის აინტერესებდა. მითი 2: ხალხზე არ ნადირობდნენ, მხოლოდ დაშალეს: მარიამ პავლიაშვილი, 51 წლის, 4 შვილის დედა: – ათი საათისთვის ცრემლსადენი გაზის გაშვება დაიწყეს. პირდაპირ ფეხებთან ამიფეთქდა ერთი, ჩემს წინ უგულავა იდგა, მესმოდა, ვიღაც როგორ უყვიროდა – ხელი არ მოკიდო გიგიო. დღემდე დაზიანებული მაქვს იოგები. ახლაც მიჭირს საუბარი. არ ვიცი, ეს რა გაზი იყო. – საეჭვო ხალხი არ შეგიმჩნევიათ? – კიბეებზე ნასვამი და აგრესიული ბიჭები იდგნენ. თავიდან ვიფიქრეთ, რომ ახალგაზრდები გულწრფელად სწუხან საქართველოს ოკუპაციას და გულწრფელად არიან აღელვებულნი. მერე მაისურები გვთხოვეს. ვისაც შეხვდა მაისური, თეთრი პერანგი გაიხადა და მაისური გადაიცვა. ვისაც არ შეხვდა მაისური, პერანგი მაინც გაიხადა და ტანს ზემოთ შიშველი იდგა. უცნაურად ორი რამ მომეჩვენა: ყველა მაგარ „ზმანზე“ იყო, ასეთი ბრენდებით ჩვენი ბავშვები არ დადიან და მეორე – ყველა ერთი სიმაღლის იყო, დაკუნთული, წარმოსადეგი… – აქციის დაშლის შემდეგ ის ბიჭები აღარ გინახავთ? ...