„წყალში რომ აღმოჩნდნენ, ქალი მიხვდა, რომ ორივე ბავშვის გადარჩენას ვერ შეძლებდა და ერთი მათგანი უნდა გაეწირა“ – თეა გვასალია

„იმაზე მეტად, რაც თურქეთში და სირიაში ტრიალებს, პირდაპირ ეთერში რომ ვუყურეთ, როგორ ქვიშის კოშკებივით ჩამოიფშვნა ცხრა და მეტსართულიანი კორპუსები, როგორ ცდილობდნენ მაშველები ნანგრევებში ცოცხლად გადარჩენილების მოძებნას და გამოყვანას, როგორ ეჭირა ყინვაში მაისურისამარა მამას ნანგრევებში მოყოლილი შვილის ხელი და ზღაპრებს უყვებოდა, მაშველების მოსვლამდე რომ არ შეშინებოდა, რამ უნდა დაგვანახოს ადამიანებს, რომ ასეთი მასშტაბური უბედურების დროს, ეროვნება, რელიგია და პოლიტიკური მრწამსი მეასეხარისხოვანი ხდება და თუნდაც იმ შვიდი სიცოცხლისთვის, ესპანელმა მეხანძრეებმა რომ გადაარჩნეს, ღირდა მათი გაგზავნა თურქეთიდან 4 500 კილომეტრში მდებარე ესპანეთის რამდენიმე ქალაქიდან.

წლების წინ, ინდონეზიას საშინელი ცუნამი რომ დაატყდა თავს და უამრავი ტურისტი და ადგილობრივი დაიხრჩო, მოვისმინე ცოცხლად გადარჩენილი დედის გულისგამგმირავი მონაყოლი, უფრო სწორად, ამბის ნაწილი, რადგან ბოლომდე მოსმენა ვერ შევძელი და დღემდე არ ვიცი, რა არჩევანი გააკეთა. ტალღა რომ წამოვიდა, მას თავისი ორი პატარა შვილისთვის დაუვლია ხელი და ამაოდ უცდია გაქცევა. წყალში რომ აღმოჩნდნენ, ქალი მიხვდა, რომ ორივე ბავშვის გადარჩენას ვერ შეძლებდა და ერთი მათგანი უნდა გაეწირა. მეტის მოსმენა ვერ შევძელი, ვიდეო გამოვრთე და მომდევნო რამდენიმე თვე, ლამის ყოველ ღამე, ცივ ოფლში გაღვრილს მეღვიძებოდა, რადგან სიზმარში, უფრო სწორად, კოშმარში, მე მიწევდა იგივე არჩევანის გაკეთება, ვერც ერთს ვერ ვუშვებდი ხელს და ოკეანის ფსკერზე დაშვებულს, ფილტვებში ბოლო ყლუპი ჰაერი რომ გამომელეოდა, ჩემივე გულის ბაგა-ბუგი მაღვიძებდა და თავიდან ვიბადებოდი, სამივეს ჩემთან ახლოს, მშვიდად მძინარეს რომ ვხედავდი.

უკვე მაშინ დავასკვენი და აგერ, ჩვენგან ორ ნაბიჯში მომხდარმა უბედურებამ კიდევ უფრო განმიმტკიცა აზრი, რომ ბედნიერება არც სიმდიდრეა, არც თვალისმომჭრელი სილამაზე, არც პოპულარობა და არც ძალაუფლება. ყველაზე ბედნიერი მაშინ ხარ, დილით, მზის ამოსვლისას ადგომა თუ შეგიძლია, შენს მიკროსამყაროში ყველა თუ ჯანმრთელად გყავს, შენი ქალაქის ქუჩებში თუ დადიხარ და იმ ყოველდღიურ რუტინას ასრულებ, ხშირად მოსაბეზრებელი რომ გგონია, მაგრამ, ღმერთმა დაგვიფაროს და ერთ დღეს ომი რომ დაიწყოს ან სტიქიამ გადაგვიაროს, ყველაზე მეტად რომ მოგენატრება. ფრანგებისთვის ეშმაკი თუ დეტალებშია, ჩემთვის ბედნიერებაა დეტალებში, ყოველდღიურ, ჩვეულებრივ დეტალებში, დილით ჩაიდანს რომ შეუნთებ ცეცხლს და ღამით, მშვიდად რომ დადებ თავს საკუთარ ბალიშზე. იყო დრო, ბედნიერებად ესპანეთში ყოფნა, „ამბობენის“ კეთება, მარკესის თარგმნა და ახალი გამოწვევები მიმაჩნდა, მაგრამ მას შემდეგ იმდენი უბედურება დატრიალდა დედამიწაზე, რომ ეს ყველაფერი ერთმა სიტყვამ „სიმშვიდემ“ გადაიწონა.“