,, კაცს, რომელმაც უდიდესი შეურაცხყოფა მიაყენა, დათო არ მოკლავს, რადგან არსებობს გარემოებები, როცა ეს არ უნდა გააკეთო” – ვახო სანაია

ჟურნალისტი ვახო სანაია:

,,როცა ადამიანი ავადაა, მის ჯანმრთელობას ან სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება, მას არ დავცინი, არ ვწერ სარკასტულ სტატუსებს, არ ვაქილიკებ, არ ვაყენებ შეურაცხყოფას.

ეს ჩემი პირადი პრინციპია (არა მგონია, რომ მხოლოდ ჩემი. ბევრია ასე)

რაც არ უნდა მმტრობდეს; რაც არ უნდა ცუდი ჰქონდეს ჩემზე ნათქვამი; რაც არ უნდა შეურაცხყოფა მოეყენებინოს ოდესმე.

ეს არ ნიშნავს, რომ მტერი მიყვარს – ამდენად მაგარიც არა ვარ; ეს არ ნიშნავს, რომ მის ნაბიჯებს კრიტიკულად არ შევაფასებ.

ახლა ეს ამბავი გადმოვიტანოთ სააკაშვილის შემთხვევაში.

ყველამ იცის, რომ ოთხ კედელში გამომწყვდეულ პატიმარ სააკაშვილის ჯანმრთელობის მდგომარეობა მძიმეა. ამას ვერავინ უარყოფს, ვერც ის კლინიკა, სადაც სასჯელს იხდის და ვერავინ. პირდაპირ თქვა ვივამედის კლინიკურმა დირექტორმა, რომ თუ ასე გაგრძელდა, მოკვდება.

ყურადღებით ვადევნებ თვალს სოციალურ ქსელში ნიუსების ქვემოთ კომენტარებსა და ლაიქებს. ტროლები და ბოტები, დაქირავებული მეკომენტარეები გვერდით გადავდოთ. რეალური ხალხიც გამოხატავს პოზიციას.

გასაგებია – არიან ადამიანები, რომელთაც არ უყვართ სააკაშვილი, უარყოფითად აფასებენ მის პრეზიდენტობას, სძულთ კიდეც, მაგრამ ხომ შეიძლება, ავადმყოფ პატიმარზე კრიტიკა ისე დაწერო, სახე არ დაკარგო. ეს კომენტარები ხომ შენზე მეტყველებს, როგორი ადამიანი ხარ.

კლინიკის ხელმძღვანელი ამბობს, რომ შეიძლება, მოკვდეს. ხომ ეჭვგარეშეა, რომ მდგომარეობა მძიმეა და ამ დროს შენ აჰაჰავებ, იცინი კომენტარებში.

ნეტა რას ფიქრობენ ეს ადამიანები, ღირსებას ჰმატებს ეს საქციელი ?

PS

ზუსტი პარალელი არაა და არცაა მიზანი ზუსტი პარალელი, მაგრამ მაინც მოვიყვან ერთ მაგალითს. ,,უძინართა მზეში”, რომელიც ძალიან პოპულარული ფილმია, არის ასეთი მომენტი – კაცს, რომელმაც უდიდესი შეურაცხყოფა მიაყენა, დათო (მთავარი გმირია) არ მოკლავს, რადგან არსებობს გარემოებები, როცა ეს არ უნდა გააკეთო.

კომენტარიც სხვა არაფერია, თუ არა გასროლა, რა იარაღიც იმ წუთას გიჭირავს – ლაიქით თუ ტექსტით. გარემოებასა და კონტექსტს ყოველთვის აქვს მნიშვნელობა.”